Piet van de Laar was de gentleman van Midden-Noord bij ‘zijn’ ADO Den Haag

Toen het stadion in het Zuiderpark in een slagveld veranderde, beschermde Piet dat wat hem dierbaar was. Hij hield van de geelgroene trots en Haagse saamhorigheid. Daarom bedacht de Hagenaar de stewards, die nog steeds de ADO-supporters begeleiden.

Het hart van Piet van de Laar (2 Augustus 1953 – 22 september 2022) bloedde toen in maart 1987 tientallen supporters gewond raakten tijdens de wedstrijd FC Den Haag – Ajax. Het stadion was in een slagveld veranderd. ME-ers waren, slaand met wapenstokken, de tribune opgekomen en in de paniek die volgde waren mensen onder de voet gelopen en in de verdrukking geraakt. Het was een wonder dat er geen dodelijke slachtoffers waren. Piet besefte dat het nodig was om het tij te keren en te zorgen dat het voetbal in het algemeen, en zijn club in het bijzonder, niet aan het geweld ten onder zouden gaan.

Piet woonde als jongen in de Schilderswijk maar groeide op in het Zuiderpark. Hij hield van FC Den Haag. Daags na de rellen meldde hij zich bij het bestuur. ,,Ik wil me inzetten om te beschermen wat me dierbaar is” zei Piet, die verbaal sterk was, goed kon organiseren en iedereen kende. Van de opa’s die met hun kleinzoon naar de wedstrijd kwamen tot de fanatieke jonge supporters van Midden-Noord. Z’n aanbod werd met beide handen aangenomen. Piet regelde, met een clubje gelijkgestemden, een groep suppoosten die voortaan de geelgroene supporters begeleidden. Later werden de suppoosten stewards genoemd en kregen ze een kleine onkostenvergoeding. Maar het begon allemaal bij Piet die als vrijwilliger naar voren stapte om z’n club te redden.

Megavuur
Dankzij een speciaal opleidingstraject voor jongens die het op school wel gezien hadden, was Piet al vanaf z’n 14de postbesteller bij de PTT. Hij liep een wijk extra omdat hij, dankzij één thermos koffie en heel veel boterhammen, energie voor tien had. ‘s Zomers zwom hij in zee. In de winter trok hij z’n baantjes in de Waterthor. Nadat hij zijn EHBO-diploma haalde, deed hij mee aan de jaarlijkse brandoefeningen bij de Post. Als vuurmeester oefende hij teams in het blussen van een fikkie. Het laatste team van de dag stond voor een uitdaging. Piet zorgde voor een megavuur. Al het materiaal moest op. ,,We nemen niets mee terug”, zei Piet, die ieder jaar onder het roet en met brandgaten in z’n kleding voldaan thuiskwam bij z’n vrouw en zoon.

In café de Entertainer aan de Jasmijnstraat ontpopte Piet zich als een begenadigd darter. Met een vriendenteam werd hij tijdens het eerste Haagse darttoernooi in de Houtrusthallen kampioen. Vanaf dat moment deed de groep in de wintermaanden mee aan de onderlinge competitie van Haagse café-teams.

Piet was ook een man van de vakbond en vocht, zelfs na z’n pensioen, voor betere werkomstandigheden in alle beroepsgroepen. Bij ADO-Den Haag stond hij aan het hoofd van de grote groep vrijwilligers die als stewards zorgden voor een goede sfeer in het stadion. Dat het maken van de planning en het verzorgen van de administratie een groot gedeelte van z’n vrije tijd opslokten, deerde niet. Hij deed van nature graag iets voor een ander. Als hij met z’n voetbalvrienden een weekendje naar een vakantiehuisje ging of op trip naar een mooie uitwedstrijd, was het Piet die er ‘s ochtends uit ging om voor iedereen croissantjes te halen en koffie te zetten. Toen hij enkele jaren geleden, tegen z’n zin, als hoofdsteward/supervisor moest pensioneren werd hij vanzelfsprekend weer onderdeel van de supporters op Midden-Noord. Met z’n, ooit door z’n moeder gebreide, geelgroene sjaal behoorde hij tot de trouwste supporters in het stadion.

Galant
Piet was een ouderwetse gentleman met galante manieren. Dat voetbalsupporters regelmatig onder één noemer als hooligan werden weggeschreven zat hem niet lekker. Hij miste berichten over de saamhorigheid van de Haagse fans, de tradities en de onderlinge vriendschappen. De Haagse humor, de mooie verhalen tijdens een dood moment in het spel, de gezamenlijke trots na een gewonnen wedstrijd en de gedeelde ellende bij een nederlaag, zorgden ervoor dat Piet geen wedstrijd oversloeg.

Zijn onverwachte overlijden op 69-jarige leeftijd, sloeg in als een bom. De supporters van ADO Den Haag zorgden voor bloemen bij zijn afscheid en een meterslang spandoek gevolgd door een staand applaus in de 12de minuut bij de wedstrijd tegen Jong PSV om de wijze, hartelijke, trouwe, zorgzame gentleman van Midden-Noord een eervolle laatste groet te brengen.

Piet van de Laar (1953-2022)