Column Sjoerd Mossou: Nieuwe nationale sport, Dirk Kuyt afzeiken!

Sjoerd Mossou beschouwt in zijn column de nieuwe nationale sport: Dirk Kuyt afzeiken. Iedereen maakt grapjes over de oud-Feyenoorder, die tegenwoordig trainer van ADO Den Haag is. ‘Hoe heeft het precies zo ver kunnen komen?’

Toen Dirk Kuyt trainer werd van ADO Den Haag, wenste onze nationale voetbalgoeroe Aad de Mos hem alle succes en heel veel plezier toe. Als Dirk de resultaten net zo strak zou trekken als zijn gezicht, zei Aad, dan zou het vanzelf helemaal goed komen. Grapje natuurlijk. Moet kunnen.

Maar dat is ook een klein beetje het probleem: iedereen maakt de hele dag door grapjes over Dirk Kuyt. Het lijkt wel een soort nationale sport geworden, Dirk Kuyt afzeiken. Dirk hoeft zich maar te verslikken in een woordje (,,Mijn staf moet mij complimenteren’’) of de internetridders staan alweer klaar met hun spot en hoongelach.

Dirk zegt iets over manager Jürgen Klopp van Liverpool? Je hoeft maar te wachten op het sarcastische nieuwsberichtje: ‘Kuyt vergelijkt zichzelf met Jürgen Klopp’. Wéér verloren met ADO Den Haag? Jammer Dirk. Als je haar maar goed zit.

Eerlijk is eerlijk, het is soms erg verleidelijk daaraan mee te doen. De manier waarop Kuyt clichés verkoopt als diep filosofische beschouwingen, en erbij kijkt alsof hij zojuist het melkwegstelseldraaiingsprobleem heeft opgelost: het heeft iets onweerstaanbaars.

Zijn make-over tot zijn eigen Katwijkse achterneef, het is fascinerend in meerdere opzichten. (Goede bijnaam ook van de Haagse supporters: Dirkje Helwegen.)

Maar hoe heeft het precies zo ver kunnen komen dat we Dirk Kuyt tot een soort nationale pispaal hebben gemaakt? Waarom is er nog zo weinig respect voor de man die Feyenoord met een historische hattrick kampioen maakte – en die een ronduit voortreffelijke carrière bij elkaar knokte?

Hoe kan het dat zelfs veel Feyenoorders tamelijk badinerend over hem doen, lachend om de trainer die hun club – och, gelukkig – bespaard is gebleven?

Vermoedelijk spelen hier een paar dingen. Kort na het kampioenschap van 2017 ging Kuyt zo heilig geloven in zijn eigen grootsheid, dat het tragikomisch werd. Een zelfverheerlijkend boek, een film over hemzelf, een wekelijkse act als Grote Verlosser op het balkon van de Kuip. Alleen de musical ‘Ik, Dirk Kuyt’ ontbrak er nog aan.

De voetballer die al die jaren juist zo’n gevierde antiheld was geweest, pompte zichzelf plots op tot een karikatuur van Superman en Onze Lieve Heer.

Een andere factor is een mechanisme dat meer oud-voetballers treft. Van de één op de andere dag verliezen ze hun aura. Opeens hoeft niemand nog per se hun handtekening of foto. Plots is er geen journalist die nog opbelt – of het zelfs maar overweegt.

Voetballers die een leven lang zijn vertroeteld, verheerlijkt en verwend, krijgen opeens met heel alledaagse wetmatigheden te maken. Trainer worden blijkt toch wat ingewikkelder dan je misschien zou denken. Zelf een treinkaartje kopen of een inboedelverzekering afsluiten? Ook nog best lastig.

Kuyts imago van schijnheilige dorpspastoor deed de rest. Als hardwerkende, self-made, voetballende visserszoon kom je daar nog mee weg, maar eenmaal in de echte wereld sta je in je poedelnakie, helemaal alleen.

Het lachen om Dirk begint inmiddels een beetje kinderachtig te worden. Maar je kunt niet zeggen dat Dirk Kuyt het allemaal niet had kunnen weten. Hij liep met open ogen in de val die iedereen van kilometers afstand zag aankomen.