Brother’s column: Ode aan de supporter

Onderstaand stuk is negen jaar geleden geschreven maar helaas door de gezondheid van onze sympathieke mede-supporter wil ik deze nog even laten plaatsen. Enkele dingen zijn een beetje gedateerd, maar de strekking, de liefde en respect is voor altijd!

woensdag 21 april 2010

Zoals een mens behoort te ademhalen, zo heeft Harm ADO Den Haag nodig. En loopt Harm voor zijn werk dagelijks de ronde voor de post, zo gaat hij elk weekend de stadions langs om zijn club te volgen. En dat al ruim veertig (!) jaar, in weer en wind.

Niet voor niks is Harm enkele jaren geleden door een poll van TV-West verkozen tot ‘Supporter van het Jaar’. Maar eigenlijk verdient hij dat predicaat al tientallen jaren. Slechts door nood- situaties moest Harm een wedstrijdje schrappen. Toen hij last had van zijn rikketik. Misschien kwam dat wel omdat de spanning hem soms bijna fataal werd, of misschien houdt de spanning het hart juist aan de praat!?!

Het is altijd leuk om met mensen met een groen-geel hart over de club te mijmeren, te kankeren, te huilen of te romantiseren. En eigenlijk raak je niet uitgepraat. Je hoeft een echte supporter niet aan te kijken om iets geel-groens te zien, de liefde zit van binnen. En je hoeft het niet altijd met elkaar eens te zijn, de uitkomst is hetzelfde; je houdt van je club.

Bij de begroeting met Harm zie ik het geel-groene polsbandje om zijn arm hangen. De enige manier waarop Harm zijn liefde naar buiten uitdraagt. Voor de rest zit hij er gewoon altijd. In Amsterdam, in Waalwijk, in Groningen. Maar ook in Emmen, Boedapest en in Apeldoorn. Door zijn gecreëerde netwerk heeft hij altijd kaarten voor de ‘gewone’ tribune.

En zo rustig en vriendelijk als hij in het dagelijkse leven is, zo fanatiek zit hij daar op zijn plekkie. Trots, tierend, met schaamte, teleurgesteld, gelukkig, wanhopig en opgelucht beleefd Harm zijn negentig minuten plus blessuretijd.

Als de stekker ooit uit de club zou gaan, dan zullen de poststukken die Harm dagelijks bezorgt, zwaarder zijn dan ooit, en de postrondes aanvoelen als een l’Alpe d`Huez-etappe beklimmend met een lekke band. En zou Harm met een doodongelukkig gezicht en een boggel, op zondagmiddag met zijn vrouw een tuincentrum bezoeken.

Harm kan niet zonder ADO Den Haag maar ADO Den Haag kan nog minder zonder mensen als Harm. Zij zijn het orgaan van de club. Bestuursleden, spelers en trainers komen en gaan. Met relaties is het veelal hetzelfde. Er is echter maar één club waar je van houdt.

Maar zoals Harm zijn er nog velen. En een ieder beleeft zijn hartstocht op zijn manier. Zelf heb ik jarenlang geloofd, dat het de club geluk zou brengen als ik een bepaald kledingstuk zou dragen, dat ik toevallig aan had toen FC Den Haag een fantastisch resultaat haalde. Herkenbaar? Zorgt de liefde ervoor dat je soms een beetje raar gaat denken?

Als je morgen op het werk tegen een willekeurige collega vertelt ‘dat die tyfus-Wotte een vieze NSB-er is omdat hij, zodra hij de kans had om naar Utrecht te gaan, zijn zogenaamde geliefde club meteen in de steek liet’, dan zal die collega je aankijken alsof een zwerver net van een academicus een nieuwe scheikundige formule uitgelegd krijgt. Maar een Harm zal je meteen begrijpen en met nog aanvullend commentaar komen.

Ik hoop dat de beleidsbepalers een verhaal als dit een keer lezen of horen en hopelijk kunnen begrijpen dat de club zal sterven als er geen mensen zijn zoals ons…………..

BROTHER